تعیین فراوانی و مقاومت آنتی بیوتیکی باکتری های شایع در سپسیس نوزادی دیررس در بخش نوزادان بیمارستان بوعلی سینا ساری

سابقه و هدف: سپسیس نوزادی علت اصلی مرگ نوزادان در کشوهای در حال توسعه است. در درمان تجربی، قبل از تشخیص نوع پاتوژن، درمان با آنتی بیوتیک شروع می شود. این مطالعه به منظور بررسی فراوانی باکتری های شایع در سپسیس دیررس نوزادی و تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی آن ها در بخش نوزادان انجام شد. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی از 100 نوزاد مشکوک به سپسیس دیررس در بدو بستری و قبل از آنتی بیوتیک درمانی، 2 نمونه خون از دو محل جداگانه گرفته شد و به محیط کشت باکتریایی وارد گردید. پس از انکوباسیون نمونه ها به مدت 72 ساعت، اقدام جهت شناسایی سوش باکتریایی و تست حساسیت آنتی بیوتیک به روش انتشار در دیسک صورت گرفت. یافته ها: از میان 100 نوزاد مشکوک به سپسیس دیررس، 20 مورد کشت خون مثبت داشته اند. استافیلوکوک اورئوس (35%)، کلبسیلا پنومونیه (20%)، اشرشیاکلای (20%) شایعترین سوش ها بوده اند. مقاومت آنتی بیوتیکی گرم منفی ها نسبت به سفتازیدیم، سفوتاکسیم، سفتی زوکسیم، سفتریاکسون، به ترتیب 7/72%، 5/54%، 5/54%، 60% بوده است. 100% از باکتری های گرم مثبت به اگزاسیلین، 7/77% به سفالوتین و کلیندامایسین، مقاوم بوده اند. موثرترین آنتی بیوتیک ها بر روی گرم مثبت ها ونکومایسین، و بر روی گرم منفی ها ایمی پنم بود (100% حساسیت). نتیجه گیری: در این مطالعه مقاومت رو به رشد باکتری های گرم منفی نسبت به سفالوسپورین ها مشاهده شده است در نتیجه در تجویز تجربی این داروها باید دقت بیشتری بعمل آید.